Nauka rysowania węglem jest tym dla artysty, czym dla biegacza jest nauka chodzenia. Nie trzeba od razu być Robertem Korzeniowskim, ale nie da się całkiem ominąć tego etapu.
Pierwsze ślady użycia węgla w sztuce datowane są na ok. czterdzieści tysięcy lat p.n.e., towarzyszy on człowiekowi od kiedy nasz gatunek poczuł potrzebę tworzenia. Dla porównania, wynalezienie koła to połowa czwartego tysiąclecia p.n.e.! Z początku malowano węglem roztartym z tłuszczem lub wodą sylwetki zwierząt i ludzi, choć pewnie zwykłe rysunki po prostu nie dotrwały do naszych czasów. W późniejszych epokach z węgla korzystali wszyscy wielcy artyści: Michał Anioł, Leonardo Da Vinci, Monet, Vincent Van Gogh, Olga Boznańska, Tamara Łempicka (w Polsce niestety trochę zapomniana, choć na świecie zaliczana do czołowych przedstawicieli stylu art deco w malarstwie), czy Pablo Picasso. W zasadzie, możecie przywołać nazwisko dowolnego artysty z dowolnego okresu i będziecie mieli pewność, że rysował on węglem.
Co sprawia, że ta prosta technika cieszy się niesłabnącą popularnością? Poza łatwością w dostępie materiału – co dawniej miało jeszcze większe znaczenie – niską ceną i wydajnością? Przede wszystkim, rysuje się szybko. Można narysować kompletną pracę w formacie B1 w półtorej, dwie godziny. Spróbujcie zrobić to samo z ołówkiem! Można z równym powodzeniem pracować cienką końcówką jak i całą szerokością węgla. Wystarczą delikatne zmiany nacisku, by uzyskać niezwykle szeroką gamę odcieni, a przez roztarcie powstają dodatkowe efekty.
Doskonale nadaje się do studium. Studium to takie coś, kiedy próbuje się jak najdokładniej odtworzyć coś, co się widzi. Znaleźć sposób na narysowanie lejącej się tkaniny czy sierści naszego zwierzaka. Można zobaczyć, jak naprawdę wygląda kora drzewa lub co odbija się w szklance z napojem. Mało osób zwraca na co dzień uwagę na takie rzeczy, ale to właśnie ten sposób widzenia odróżnia plastyka lub artystę od medyka lub inżyniera.
Można poeksperymentować z nowymi rozwiązaniami formalnymi, biorąc przykład z Picassa. Węgiel jest świetny do wzięcia w plener i robienia kilkuminutowych szkiców pomocniczych. Spójrzcie na „Stogi siana” Moneta, na wersję rysunkową i gotowy obraz olejny.
Czy nie łatwiej zamiast rysunku w plenerze zrobić dziś zdjęcie? Jedną z podstawowych umiejętności plastyka jest przekładanie rzeczywistości trójwymiarowej na obraz dwuwymiarowy. Rysując z gotowca nigdy nie zrozumiemy jak w praktyce działa perspektywa, jak zmieniają się kolory z odległością lub pod wpływem cienia. Dlatego własnie najlepiej wziąć blok i węgiel na spacer, przy okazji korzystając z uroków jesieni.
W następnym artykule napiszę o różnych rodzajach węgla i gumkach do niego oraz innych „sprytnych mykach”, ale mam nadzieję, że nie będziecie czekać, tylko od razu weźmiecie się za rysowanie 😉
Więcej artykułów z tej serii znajdziesz TUTAJ
Węgiel Maries do nabycia tutaj
Propozycję pracy przygotowała Agata
